Werkelijk een groot man is deze week heengegaan: dokter Hans Moolenburgh sr. (1925). Voor weinig mensen had ik zoveel bewondering. Want wat was hij niet allemaal: wijs, moedig, goudeerlijk, bevlogen, doortastend. Hij was een legende tijdens zijn leven. Gelukkig laat hij ons veel na: fluorvrij kraanwater, een stapel boeken en véél wijze uitspraken.
In de zomer van 2016 gaf hij zijn laatste grote interviews, aan dagblad Trouw en ons tijdschrift Fit met Voeding. Hierin keek hij terug op zijn arbeidzame leven, deze voorvechter van integrale geneeskunde. In Fit met Voeding zei hij bijvoorbeeld: ‘De top houdt vast aan zeer starre, oude patronen. Daardoor is er een onderstroom gekomen van het publiek dat het anders wil, en het ook anders doet. Op gegeven moment ontstaat zo een omslag. (…) Ik hoop van onderaf bij te dragen aan verandering, aan een omslag. We staan voor een soort tweesprong als mensen. Wat gaan wij nu worden? Steeds mechanischer en steeds minder mens? Of juist gevoeliger en méér mens, een brug tussen hemel en aarde? Dat is de keus waarvoor we gesteld worden. ’
In dat interview blikte de diepgelovige Moolenburgh tevens vooruit naar de dag waarvan hij wist dat-ie ooit komen zou. Hij vertelde niet trots te zijn op zijn prestaties: ‘Het is meer zo dat ik mij altijd geleid gevoeld heb door Onze Lieve Heer, zoals de katholieken zeggen. Ik ben er trots op dat Hij mij heeft willen gebruiken in zó veel belangrijke genezingen en zó veel belangrijke processen. Als ik straks boven kom en Hij zegt “goed gedaan, jongen”, dan is dát het moment waarop ik echt trots zal zijn.’
Het kan haast niet anders, of daar boven is zijn komst met hartelijke instemming begroet. Maar de wereld is beslist een beetje killer geworden, nu hij hier niet meer is.
