Bijna 35 jaar geleden stelde ik het eerste nummer samen van ORTHOmagazine, het allereerste tijdschrift in ons land over de orthomoleculaire geneeskunde. Destijds had ik een toekomstbeeld voor ogen waarin de alternatieven en regulieren gezamenlijk zouden optrekken, in het belang van de patiënt. Was ik te optimistisch gestemd in 1982?
Daar lijkt het wel op. Nog altijd gaapt er een kloof tussen de reguliere en alternatieve gezondheidszorg. En de Vereniging tegen de Kwakzalverij (VtdK) heeft hierin een dubieuze rol.
Waarom verloopt de integratie zo traag? In zijn boek De kracht van de alternatieven geeft journalist Toine de Graaf antwoord op deze vraag. Hierbij wijst hij onder meer op de rol van de Vereniging tegen de Kwakzalverij, die alle vormen van alternatieve geneeskunde afwijst. De anti-kwakzalvers kunnen rekenen op de steun van politiek en media, maar vertragen al decennialang de noodzakelijk integratie en brengen daarnaast ook indirect schade toe. In mijn opvatting zijn ze fundamentalistisch en categorisch ‘tegen’.
Een citaat uit De kracht van de alternatieven:
‘De door de VtdK beoogde polarisatie draagt tevens bij aan een atmosfeer waarin patiënten drie keer nadenken voordat ze bij hun (huis)arts het gebruik van alternatieve middelen ter sprake durven brengen. Terwijl bekend is dat deze middelen soms van invloed kunnen zijn op de werking van reguliere medicijnen. Indirect ondermijnt de VtdK met haar voortdurende hetze het streven naar een veilige zorg.’
Gert Schuitemaker
